ευκτικός

-ή, -ό (ΑΜ εὐκτικός, -ή, -όν)

1. αυτός που εκφράζει ευχή, αυτός που ανήκει ή αναφέρεται σε ευχή, ο κατάλληλος για ευχή, ο ευχετικός, ο παρακλητικός (α. «εὐκτικὸ ἐπίρρημα», Απολλ. Δύσκ.

β. «εὐκτικοὶ ὕμνοι», Μέν. Ρήτ.)

2. το θηλ. ως ουσ. η ευκτική (ενν. έγκλιση)

μία από τις εγκλίσεις τού ρήματος, στην οποία οι ρηματικοί τύποι σε ανεξάρτητο λόγο δηλώνουν ευχή («εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον»)

αρχ.

1. αυτός που ανήκει σε όρκο ή σε δέηση («εὐκτικὰ μέλη ἐγράφετο τοῑς αἰτουμένοις», Πρόκλ.)

2. το ουδ. ως ουσ. τὸ εὐκτικόν

α) έκφραση υπό μορφή ευχής ή επιθυμίας

β) η ευκτική έγκλιση

3. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τὰ εὐκτικά

η λειτουργία.

επίρρ...

ευκτικώς (ΑΜ εὐκτικῶς)

1. με τρόπο που εκφράζει ευχή, υπό τύπο ευχής, με δεήσεις, ικετευτικά

2. σε ευκτική έγκλιση.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευκ-τός, ρημ. επίθ. τού εύχομαι. Ευκτική (ενν. έγκλιση), θηλ. τού επιθ. ευκτικός].